""Όνειρο II"
27.9.05
H μαμά, όταν μικρή με ξυπνούσαν οι εφιάλτες μέσα στη νύχτα, μου έλεγε πάντα να της πω τι ονειρεύτηκα όσο φοβερό και να ήταν, γιατί αυτό ήταν ο μόνος τρόπος να μην το ξαναδώ. Τα πιο τρομακτικά όνειρα τα έλεγα στο αρκουδάκι μου.
Ξύπνησα και ένιωσα κάτι να στάζει από το ταβάνι. Απλωσα το χέρι μου να ανάψω το φως και ένιωσα τα δάχτυλά μου κολλημένα μεταξύ τους. Κοίταξα τριγύρω και παντού στους τοίχους έτρεχαν ρυάκια από αίμα. Προσπάθησα να φωνάξω αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου. Προσπάθησα να σηκωθώ και έπεσα κάτω. Στα πόδια μου δεν είχα πια κόκκαλα, σαν να ήταν φτιαγμένα από πλαστελίνη. Πεσμένη στο πάτωμα και ανίκανη να κουνηθώ, παγιδευμένη μες τον ίδιο μου τον εαυτό, ένιωθα σιγά σιγά το δωμάτιο να γεμίζει. Τα μάτια μου από τον τρόμο έμεναν πάντα ανοιχτά μέχρι που όλα έγιναν κόκκινα.
Ξύπνησα στο πάτωμα τυλιγμένη με το σεντόνι.
Ξύπνησα και ένιωσα κάτι να στάζει από το ταβάνι. Απλωσα το χέρι μου να ανάψω το φως και ένιωσα τα δάχτυλά μου κολλημένα μεταξύ τους. Κοίταξα τριγύρω και παντού στους τοίχους έτρεχαν ρυάκια από αίμα. Προσπάθησα να φωνάξω αλλά δεν μπορούσα να ανοίξω το στόμα μου. Προσπάθησα να σηκωθώ και έπεσα κάτω. Στα πόδια μου δεν είχα πια κόκκαλα, σαν να ήταν φτιαγμένα από πλαστελίνη. Πεσμένη στο πάτωμα και ανίκανη να κουνηθώ, παγιδευμένη μες τον ίδιο μου τον εαυτό, ένιωθα σιγά σιγά το δωμάτιο να γεμίζει. Τα μάτια μου από τον τρόμο έμεναν πάντα ανοιχτά μέχρι που όλα έγιναν κόκκινα.
Ξύπνησα στο πάτωμα τυλιγμένη με το σεντόνι.