Ξέρω πως τα πράγματα δεν πάνε πάντα όπως τα θέλουμε. Ξέρω πως αυτό που είπα είναι μία άχρηστη εισαγωγική βλακεία και ξέρετε πως το ζουμί, αν υπάρχει, είναι παρακάτω. Ε, δεν είναι. Δηλαδή δεν υπάρχει. Να στίψουμε. Να την γυρίσουμε ανάποδα και να την τινάξουμε από τους αστραγάλους. Αυτό θα'χει γέλιο. Την τελευταία φορά που κάποιος με σήκωσε στον αέρα ήταν στην έκτη δημοτικού, στα γενέθλια μου. Σε αναζήτηση του ζουμιού περνάμε από πολλά στάδια. Για παράδειγμα από το στάδιο της εξερεύνησης. Τι είναι το ζουμί; Τι μορφή έχει; Όχι κυριες και κύριοι, μπορεί και κυρία και κύριε, ή μπορεί και άνθρωπέ μου, ή μπορεί και κανείς να μην το διαβάζει αύτο οπότε απευθύνομαι στους απανταχού έχοντες ζουμί, όχι λέγω, δεν έχω πιει ή καπνίσει ή με όποιονδήποτε άλλο τρόπο καταναλώσει εθιστική ή άλλη ψυχοτέτοια ουσία. Αν μετράνε, 5 σοκολατάκια, 4 μπισκότα και κανένα τσιγάρο. Κανένα τσιγάρο;... χμμμ μισό λεπτό. ________________________________________ ...και ένα τσιγάρο. Μμμμάλιστα.... Τι έλεγα; Ναι νομίζω δεν έχει μορφή, είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το χεις. Σαν την γκαντεμιά του τύπου με το μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι. Βαρέθηκα να μιλάω για το ζουμί. Ισως είναι το ότι έχω λαλήσει εδώ στην Αθήνα. Ίσως είναι το απίστευτο συναίσθημα του να κερδίζεις μία παρτίδα σκάκι στη ζωή. Αφήνεις κάτι όταν βρεις κάτι καλύτερο. Αφήνεις κάτι όταν σε αφήσει. Αφήνεις κάτι. Πάντα αφήνεις κάτι. Εσύ ναι. Εγώ όχι. Εγώ πάντα τεντώνομαι να αγγίξω τη γραμμη του ορίζοντα. Μπορεί να βρω και χρυσό. Μπορεί και να μην βρω τίποτα. Θα ψάξω όμως μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Και θα συνεχίσω να γράφω βλακείες, άνευ ζουμίου φυσικά. Δεν αφήνω πράγματα στη μέση. Δεν βαριέμαι εγώ, οι άλλοι βαριούνται. Ετσι πάει.
"Το Ζουμί"
11.8.05Να στίψουμε. Να την γυρίσουμε ανάποδα και να την τινάξουμε από τους αστραγάλους.
Αυτό θα'χει γέλιο. Την τελευταία φορά που κάποιος με σήκωσε στον αέρα ήταν στην έκτη δημοτικού, στα γενέθλια μου.
Σε αναζήτηση του ζουμιού περνάμε από πολλά στάδια. Για παράδειγμα από το στάδιο της εξερεύνησης. Τι είναι το ζουμί; Τι μορφή έχει; Όχι κυριες και κύριοι, μπορεί και κυρία και κύριε, ή μπορεί και άνθρωπέ μου, ή μπορεί και κανείς να μην το διαβάζει αύτο οπότε απευθύνομαι στους απανταχού έχοντες ζουμί, όχι λέγω, δεν έχω πιει ή καπνίσει ή με όποιονδήποτε άλλο τρόπο καταναλώσει εθιστική ή άλλη ψυχοτέτοια ουσία. Αν μετράνε, 5 σοκολατάκια, 4 μπισκότα και κανένα τσιγάρο. Κανένα τσιγάρο;... χμμμ μισό λεπτό.
________________________________________
...και ένα τσιγάρο. Μμμμάλιστα....
Τι έλεγα; Ναι νομίζω δεν έχει μορφή, είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το χεις. Σαν την γκαντεμιά του τύπου με το μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι.
Βαρέθηκα να μιλάω για το ζουμί. Ισως είναι το ότι έχω λαλήσει εδώ στην Αθήνα. Ίσως είναι το απίστευτο συναίσθημα του να κερδίζεις μία παρτίδα σκάκι στη ζωή. Αφήνεις κάτι όταν βρεις κάτι καλύτερο. Αφήνεις κάτι όταν σε αφήσει. Αφήνεις κάτι. Πάντα αφήνεις κάτι. Εσύ ναι. Εγώ όχι.
Εγώ πάντα τεντώνομαι να αγγίξω τη γραμμη του ορίζοντα. Μπορεί να βρω και χρυσό. Μπορεί και να μην βρω τίποτα. Θα ψάξω όμως μέχρι εκεί που δεν παίρνει.
Και θα συνεχίσω να γράφω βλακείες, άνευ ζουμίου φυσικά. Δεν αφήνω πράγματα στη μέση. Δεν βαριέμαι εγώ, οι άλλοι βαριούνται. Ετσι πάει.
2 Σχόλια:
Ase to zoumi kai bour gia ton kaboura!! :D
Ασε και έχει λαλήσει πολύς κόσμος.. Εντός και εκτός Αθηνών..
Της Μεγάλης Πίκρας το ανάγνωσμα πρόσχωμεν και βάλε..
καλώς σας βρήκα...
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα