• ότι όλοι μου οι γνωστοί περνάνε καλύτερα από μένα αυτές τις ρημαδοδιακοπές. (και μην ακούσω πάλι μαλακίες για τα παιδιά της Ρουάντα, τί να κάνουμε, είμαστε σε λίγο καλύτερη μοίρα...)
• ότι όλοι φέτος αποφάσισαν να συμμετάσχουν στη "Μεγάλη Εξοδο Των Αθηναίων", ενώ πέρυσι εγώ σερνόμουν στα κατσάβραχα πληρώνοντας αυτό το άτιμο χρέος στο οικογενειακό τραπέζι, και όλοι μου οι φίλοι περνούσαν μια χαρά στο Kέντρο σουβλίζοντας στην ταράτσα.
• ότι με έχει φάει η γκρίνια και η μιζέρια, ενώ υπάρχουν άνθρωποι που διασκεδάζουν και αυτό με μιζεριάζει ακόμα πιο πολύ καθότι δεν ανήκω σ'αυτούς και τα παίρνω.
• ότι θα πεθάνω μόνη και έρημη, γι'αυτό έδωσα τη γάτα μου, μην βρείτε το πτώμα μου φαγωμένο, και αυτό αν το ψάξει κανείς. (δεν είχα γάτα...)
• ότι (σε άλλη περίπτωση) θα μπορούσα να εξαϋλωθώ αυτή τη στιγμή και να το πάρουν χαμπάρι μεθαύριο, αν κάποιος σκοντάψει πάνω στις παντόφλες μου, ή την άλλη εβδομάδα, αν εξαϋλωθούν και αυτές.
• ότι πήγα για ψώνια, με έπιασε κατάθλιψη και απείλησα να ενδώσω στις καταιδρωμένες νεαρές που σε ρωτούν ευγενικά αν είσαι ανω των 18 και αν θες ένα δωράκι, τι και αν περνάς από κει 5 φορές την ημέρα και κάθε φορά τους λες "ευχαριστώ δεν θα πάρω".

Κουράστηκα! Αμάν πια!