Σήμερα ήμουν όλη μέρα κουρασμένη, είχα πολλά νεύρα. Αφού με βλέπεις πώς γυαλίζει το μάτι μου, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι δεν είναι καλή στιγμή να μου υπενθυμίσεις ότι "κάπνισμα=φτού κακά!". Επίσης δεν είναι καλη στιγμή να μην με αφήνεις να το ανάψω το ρημάδι, ή να παίζεις με την υπομονή μου. "-Αν θες να φύγεις, τα κλειδιά είναι στο κομοδίνο... το δικό σου. Ή μάλλον, άσε θα φύγω εγώ. -... -Δεν ξέρω. (Γιατί ρωτάς, σε νοιάζει;) Θα πάω μια βόλτα μάλλον, δεν μπορώ άλλο μέσα. -... -Πως είμαι δηλαδή; (Εδώ σε θέλω!) -... -Εγώ δεν άλλαξα μάτια μου, εσύ άλλαξες. Άποψη, συμπεριφορά, αισθήματα...(...γκόμενο...) -... -Δεν γίνεται να είναι όλα όπως πριν. (Η Παραμυθούπολη έχει δημογραφικό.) Μέχρι να γυρίσω να τα'χεις μαζέψει όλα. (Εκτός απ'τα κομμάτια μου, αυτό θα το φροντίσω εγώ.) -... -Θα σου περάσει. (...και από ότι φαίνεται δεν θα σου πάρει και πολύ.) Η απουσία μου δεν θα γίνει περισσότερο αισθητή από την παρουσία μου. -... -Δεν έχω να σκεφτώ τίποτα. Αυτή η κουβέντα δεν οδηγεί πουθενα. (...που να θέλω να πάω...) -... -Ναι ρε παιδάκι μου, κάνε αυτό που σου λέω... Λοιπόν, πάω.(Γκντουπ)
(...) ο σκεπτόμενος χωρισμός φανερώνεται στα αντικείμενα της fabiola διάσπαρτα στο σπίτι και μόλις χθες τακτοποιημένα σχηματικά από την καθαρίστρια: να ζήσω τώρα μόνος πάλι. ή κλεισμένος στις συναισθηματικές σκέψεις δίχως διάθεση απασχόλησης με εξωτερικά περιστατικά, αυτά γινόντουσαν στην ελλάδα στον οικογενειακό κύκλο και στο πνεύμα τωνδιακοπών μέχρι και την Κυριακή. μετά την επιστροφή η ρουτίνα, μετά τη ρουτίνα το έλειμα. ωραίο πράγμα η παρουσιά της στο σπίτι, σκέφτομαι αναδρομικά. να μαγειρεύει, να ασχολείται μαζί μου με ερωτήσεις και σχόλια. ενώ εγώ γύρευα την ησυχία, την εργασία, γιατί είχα την κάλυψή της. τί της πρόσφερα, ποιό αντίτιμο; τη φυσική παρουσία μου, γράφω, ως πεδίο διευθέτησης των αναγκών της. τη σωματική παρουσία. τη διάδραση φαινομενικά αλλά κι νοητικά. πότε υπήρξα λίγος; στο πάθος, στη μουσικότητα που παρατηρούσε στις σχέσεις μου με τρίτα αγαπημένα πρόσωπα. ενώ σε αυτήν με ενοχλούσε ο τόνος της βεβαιότητάς της απέναντι σε αυτούς τους τρίτους. που στο διαπροσωπικό μας επίπεδο λειτούργουσε ως ετοιμότητα προσβολής σε κάθε (κομψή ή άκομψη) κρίση μου, σε διάθεση αντιπαράθεσης πηγάζουσα από τη νεύρωση τής επιβέβαιωσης. ανώριμο για την ηλικία της, κουραστικό για την προοπτική μας (...)
"Δεν είναι καλή στιγμή"
9.3.05"-Αν θες να φύγεις, τα κλειδιά είναι στο κομοδίνο... το δικό σου. Ή μάλλον, άσε θα φύγω εγώ.
-...
-Δεν ξέρω. (Γιατί ρωτάς, σε νοιάζει;) Θα πάω μια βόλτα μάλλον, δεν μπορώ άλλο μέσα.
-...
-Πως είμαι δηλαδή; (Εδώ σε θέλω!)
-...
-Εγώ δεν άλλαξα μάτια μου, εσύ άλλαξες. Άποψη, συμπεριφορά, αισθήματα...(...γκόμενο...)
-...
-Δεν γίνεται να είναι όλα όπως πριν. (Η Παραμυθούπολη έχει δημογραφικό.) Μέχρι να γυρίσω να τα'χεις μαζέψει όλα. (Εκτός απ'τα κομμάτια μου, αυτό θα το φροντίσω εγώ.)
-...
-Θα σου περάσει. (...και από ότι φαίνεται δεν θα σου πάρει και πολύ.) Η απουσία μου δεν θα γίνει περισσότερο αισθητή από την παρουσία μου.
-...
-Δεν έχω να σκεφτώ τίποτα. Αυτή η κουβέντα δεν οδηγεί πουθενα. (...που να θέλω να πάω...)
-...
-Ναι ρε παιδάκι μου, κάνε αυτό που σου λέω... Λοιπόν, πάω.(Γκντουπ)
-..."
2 Σχόλια:
(...) ο σκεπτόμενος χωρισμός φανερώνεται στα αντικείμενα της fabiola διάσπαρτα στο σπίτι και μόλις χθες τακτοποιημένα σχηματικά από την καθαρίστρια: να ζήσω τώρα μόνος πάλι. ή κλεισμένος στις συναισθηματικές σκέψεις δίχως διάθεση απασχόλησης με εξωτερικά περιστατικά, αυτά γινόντουσαν στην ελλάδα στον οικογενειακό κύκλο και στο πνεύμα τωνδιακοπών μέχρι και την Κυριακή. μετά την επιστροφή η ρουτίνα, μετά τη ρουτίνα το έλειμα.
ωραίο πράγμα η παρουσιά της στο σπίτι, σκέφτομαι αναδρομικά. να μαγειρεύει, να ασχολείται μαζί μου με ερωτήσεις και σχόλια. ενώ εγώ γύρευα την ησυχία, την εργασία, γιατί είχα την κάλυψή της.
τί της πρόσφερα, ποιό αντίτιμο; τη φυσική παρουσία μου, γράφω, ως πεδίο διευθέτησης των αναγκών της. τη σωματική παρουσία. τη διάδραση φαινομενικά αλλά κι νοητικά.
πότε υπήρξα λίγος; στο πάθος, στη μουσικότητα που παρατηρούσε στις σχέσεις μου με τρίτα αγαπημένα πρόσωπα. ενώ σε αυτήν με ενοχλούσε ο τόνος της βεβαιότητάς της απέναντι σε αυτούς τους τρίτους. που στο διαπροσωπικό μας επίπεδο λειτούργουσε ως ετοιμότητα προσβολής σε κάθε (κομψή ή άκομψη) κρίση μου, σε διάθεση αντιπαράθεσης πηγάζουσα από τη νεύρωση τής επιβέβαιωσης. ανώριμο για την ηλικία της, κουραστικό για την προοπτική μας (...)
Anonymous?
Σίγουρα;
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα