-Γεια -Γεια -Τι κανεις; όλα καλά; -...Να... εδώ... Εσύ; -Μια χαρά! Με την Ψ τι γίνεται; -Κανένα πρόβλημα, την άλλη εβδομάδα κλείνουμε χρόνο. -Ααα ναι; μπράβο...μπράβο... -Εσύ; -Τι εγώ; -Με αυτόν τον... Χ... Είστε ακόμα μαζί ε; -Ναι, όλα καλά... -Α εντάξει... -Ρε χαθήκαμε. -Ναι, πάει καιρός. -Θυμάσαι πόσο ωραία περνούσαμε με τα παιδιά; -Κρίμα ρε γαμώτο σκορπίσαμε. -Πάνε χρόνια... -Πάει καιρός... -Ξέρεις τότε ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί σου. -Τι λες; Δεν είναι δυνατόν... -Όχι αλήθεια... απλά δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα και γιαυτό δεν είπα τίποτα. -Και γω. Θέλω να πω... έκανα καιρό να το ξεπεράσω... -Σοβαρά; -Ναι αλλά τώρα δεν έχει σημασία... -Ναι τώρα δεν έχει σημασία... (γιατί συμβαίνει, γιατί το είδα, γιατί σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν;)
..Pws den exei shmasia; Reboot, rewind, renegotiate! Opws elege o Walther Matthau se mia tainia pou eida proxtes ¨death is life's way of telling you it's never too late¨ (h kati tetoio, tespa).
Profanws eimai faoul, afou de gnwrizw specifics gia to sygkekrimeno peristatiko, alla stenaxwriemai kai orgizomai otan symvainoun tetoia. Mou fainontai ws h pio apth apodei3h oti to sympan exei bugs. (PS: syggnwmh gia ta greeklish, to kainourio Linux mou kanei ladies sto ellhniko plhktrologio)
Δεν ξέρω τι έγινε αλλά γνωρίζοντας τους χαρακτήρες τους δεν νομίζω να υπάρξει "rebooting". Πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί κάποιο ιδιαίτερη ονομασία στο φαινόμενο αυτό, "Παράδοξο της Μοίρας" ή κάτι τέτοιο...
Γνωρίζω ότι για να διατηρηθεί ένας δεσμός χρειάζεται συνεχή φροντίδα, αλλιώς σβήνει. Σκέφτομαι ότι αν τελικά οι άνθρωποι αυτοί τα είχαν βρει μεταξύ τους, θα μπορούσε αυτό να είχε επηρεάσει τη ζωή τους αλλιώς. Και αν ναι, πως;
ΥΓ: den iparxei provlima me ta greeklish! ΥΓ:Δεν είμαι κανένα από τα δύο πρόσωπα του διαλόγου. Για να μην υπάρχουν απορίες...
Να πω κάτι; Μία και καλή; Οι ανομολόγητοι έρωτες, οι ανολοκλήρωτοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν σβήνουν ποτέ, γιατί δεν έχουν φθαρεί, δεν έχουν μολυνθεί.
Είναι ο έρωτας του ονείρου.
Δεν τελειώνει ένας έρωτας που δεν τελείωσε. Ποτέ. Πόσο μάλλον σε αυτήν την περίπτωση που δεν άρχισε καν.
Και είναι, επιτρέψτε μου να πω, ο δυνατότερος δυνατόν.
Μάγια ωραίο πόστ. Πολύ αληθινό. Αρκούδε έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Αυτός ο έρωτας δεν χάνεται. Και ναι -μιλώ εκ πείρας- είναι ο πιό δυνατός. Και αν ποτέ εκπληρωθεί θα κρατήσει. Ιφιμέδεια
Ιφιμέδεια, διαφωνώ ολίγον. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ναι, ζει. Και ίσως ζήσει και για πάντα. Δεν αντιλέγω σ' αυτό. Όμως, το ερώτημα που θέτω είναι, πως ακριβώς ζει; Ζει ο έρωτας για τον άνθρωπο ή ο έρωτας για την εικόνα του ανθρώπου; Διατηρείται εις τους αιώνας των αιώνων λόγω της αλήθειας του ή λόγω της ωραιοποίησης που δέχτηκε στην πορεία, ώστε μετατράπηκε σε κάτι ιδανικό;
Δεν πιστεύω ότι ο έρωτας κρατάει. Όλα ξεπερνιόνται, όλα αλλάζουν, όλα φεύγουν. Αυτό που κρατάει είναι η ψευδαίσθηση των "χαμένων" ευκαιριών και των "ιδανικών" συναισθημάτων.
Damsel μου, δεν διαφωνούμε. Η "εικόνα" είναι αυτή που ζει και επιζεί και συντηρείται ενδεχομένως νοσηρά σε κάποιες περιπτώσεις. Αλλά τελικά αυτός είναι ο έρωτας, ή όχι; Θέλω να πω ότι ως γνωστόν (δεν είμαι η πρώτη που το λέει) ερωτεύεται κανείς αυτό που νομίζει ότι είναι ο άλλος. Επί του θέματος συμβαίνει να έχω προσωπική εμπειρία (ανεκπλήρωτος που εκπληρώθηκε μετά από χρόνια) και κρατάει ακόμη αυτή η κολώνια. Γι'αυτό και ο αφορισμός μου στο προηγούμενο ποστ. Περισσότερες λεπτομέρειες θα πρέπει να σου εκμυστηρευτώ από κοντά. Ιφιμέδεια
"Διάλογος"
1.2.05-Γεια
-Τι κανεις; όλα καλά;
-...Να... εδώ... Εσύ;
-Μια χαρά! Με την Ψ τι γίνεται;
-Κανένα πρόβλημα, την άλλη εβδομάδα κλείνουμε χρόνο.
-Ααα ναι; μπράβο...μπράβο...
-Εσύ;
-Τι εγώ;
-Με αυτόν τον... Χ... Είστε ακόμα μαζί ε;
-Ναι, όλα καλά...
-Α εντάξει...
-Ρε χαθήκαμε.
-Ναι, πάει καιρός.
-Θυμάσαι πόσο ωραία περνούσαμε με τα παιδιά;
-Κρίμα ρε γαμώτο σκορπίσαμε.
-Πάνε χρόνια...
-Πάει καιρός...
-Ξέρεις τότε ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί σου.
-Τι λες; Δεν είναι δυνατόν...
-Όχι αλήθεια... απλά δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα και γιαυτό δεν είπα τίποτα.
-Και γω. Θέλω να πω... έκανα καιρό να το ξεπεράσω...
-Σοβαρά;
-Ναι αλλά τώρα δεν έχει σημασία...
-Ναι τώρα δεν έχει σημασία...
(γιατί συμβαίνει, γιατί το είδα, γιατί σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν;)
7 Σχόλια:
..Pws den exei shmasia; Reboot, rewind, renegotiate!
Opws elege o Walther Matthau se mia tainia pou eida proxtes ¨death is life's way of telling you it's never too late¨ (h kati tetoio, tespa).
Profanws eimai faoul, afou de gnwrizw specifics gia to sygkekrimeno peristatiko, alla stenaxwriemai kai orgizomai otan symvainoun tetoia. Mou fainontai ws h pio apth apodei3h oti to sympan exei bugs.
(PS: syggnwmh gia ta greeklish, to kainourio Linux mou kanei ladies sto ellhniko plhktrologio)
Δεν ξέρω τι έγινε αλλά γνωρίζοντας τους χαρακτήρες τους δεν νομίζω να υπάρξει "rebooting". Πιστεύω ότι πρέπει να βρεθεί κάποιο ιδιαίτερη ονομασία στο φαινόμενο αυτό, "Παράδοξο της Μοίρας" ή κάτι τέτοιο...
Γνωρίζω ότι για να διατηρηθεί ένας δεσμός χρειάζεται συνεχή φροντίδα, αλλιώς σβήνει. Σκέφτομαι ότι αν τελικά οι άνθρωποι αυτοί τα είχαν βρει μεταξύ τους, θα μπορούσε αυτό να είχε επηρεάσει τη ζωή τους αλλιώς. Και αν ναι, πως;
ΥΓ: den iparxei provlima me ta greeklish!
ΥΓ:Δεν είμαι κανένα από τα δύο πρόσωπα του διαλόγου. Για να μην υπάρχουν απορίες...
Σιγά μην δεν έχει σημασία!
Να πω κάτι; Μία και καλή; Οι ανομολόγητοι έρωτες, οι ανολοκλήρωτοι έρωτες δεν τελειώνουν ποτέ. Δεν σβήνουν ποτέ, γιατί δεν έχουν φθαρεί, δεν έχουν μολυνθεί.
Είναι ο έρωτας του ονείρου.
Δεν τελειώνει ένας έρωτας που δεν τελείωσε. Ποτέ. Πόσο μάλλον σε αυτήν την περίπτωση που δεν άρχισε καν.
Και είναι, επιτρέψτε μου να πω, ο δυνατότερος δυνατόν.
Υποκλίνομαι στα παιδιά που ξέρουν να αγαπούν.
Αρκούδε, για μιά ακόμη φορά, έγραψες. Συμφωνώ 100% (το παραπάνω σχόλιο ήταν για το γαμώτο, που δικαιούται κι αυτό να εκφραστεί).
ΥΓ: Πάντως, συμφωνώ και με την πάνσοφη Ivanova όταν έλεγε "all love is unrequited"..
Μάγια ωραίο πόστ. Πολύ αληθινό.
Αρκούδε έχεις ΑΠΟΛΥΤΟ δίκιο. Αυτός ο έρωτας δεν χάνεται.
Και ναι -μιλώ εκ πείρας- είναι ο πιό δυνατός. Και αν ποτέ εκπληρωθεί θα κρατήσει.
Ιφιμέδεια
Ιφιμέδεια, διαφωνώ ολίγον.
Ο ανεκπλήρωτος έρωτας, ναι, ζει.
Και ίσως ζήσει και για πάντα. Δεν αντιλέγω σ' αυτό.
Όμως, το ερώτημα που θέτω είναι, πως ακριβώς ζει;
Ζει ο έρωτας για τον άνθρωπο ή ο έρωτας για την εικόνα του ανθρώπου; Διατηρείται εις τους αιώνας των αιώνων λόγω της αλήθειας του ή λόγω της ωραιοποίησης που δέχτηκε στην πορεία, ώστε μετατράπηκε σε κάτι ιδανικό;
Δεν πιστεύω ότι ο έρωτας κρατάει. Όλα ξεπερνιόνται, όλα αλλάζουν, όλα φεύγουν. Αυτό που κρατάει είναι η ψευδαίσθηση των "χαμένων" ευκαιριών και των "ιδανικών" συναισθημάτων.
Damsel μου,
δεν διαφωνούμε. Η "εικόνα" είναι αυτή που ζει και επιζεί και συντηρείται ενδεχομένως νοσηρά σε κάποιες περιπτώσεις. Αλλά τελικά αυτός είναι ο έρωτας, ή όχι; Θέλω να πω ότι ως γνωστόν (δεν είμαι η πρώτη που το λέει) ερωτεύεται κανείς αυτό που νομίζει ότι είναι ο άλλος.
Επί του θέματος συμβαίνει να έχω προσωπική εμπειρία (ανεκπλήρωτος που εκπληρώθηκε μετά από χρόνια) και κρατάει ακόμη αυτή η κολώνια. Γι'αυτό και ο αφορισμός μου στο προηγούμενο ποστ.
Περισσότερες λεπτομέρειες θα πρέπει να σου εκμυστηρευτώ από κοντά.
Ιφιμέδεια
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα