Αυτές τις μέρες αισθάνομαι μια νοσταλγία για τα παλιά. Υποτροπίασα σήμερα το απόγευμα όταν η γιαγιά μου ζήτησε να της ρυθμίσω τους σταθμούς στο ραδιόφωνο. Ψάχνοντας το Δεύτερο Πρόγραμμα, σκόνταψα επάνω στο "Ι Just Called To Say I Love You" και συνειδητοποίησα ότι κόλλησα σε ένα λαβύρινθο από σκισμένα τζιν, φουσκωτά μαλλιά και βάτες. Το επόμενο στάδιο ήταν σκέψεις όπως "Τι τραγούδι!", "Ίσα που θυμάμαι την ταινία", "Δεν φτιάχνουν τέτοιες ταινίες ποια!", και μετά φρίκαρα! (αφού θυμήθηκα την Κορομηλά) Δεν το πιστεύω ότι έχω φτάσει στην ηλικία να νοσταλγώ! Μα δεν έχω φτάσει σου λέω! Σίγουρα, αμα θες σου δείχνω και το πιστοποιητικό γέννησης! Να φανταστείς, τη Γκόλντι Χόουν μόνο γριά τη θυμάμαι!! Νοσταλγώ γιατί δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο... Y.Γ. 1:Η Κορομηλά και ο Μαστοράκης πιστεύω πως ήταν η αρχή του τέλους για την Ελληνική τηλεόραση. Υ.Γ. 2:Γεννήθηκα ένα χρόνο μετά τη "Γυναικάρα με τα κόκκινα".
Λοιπόν, εγώ αν και δεν ενθυμούμαι τη χρονιά της γυναικάρας (το γαρ γήρας ουκ έρχεται μόνον...) μπορώ να διαβεβαιώσω πως δεν έχει φτάσει η ώρα σου για νοσταλγίες...Ο κ. Taf να κατεβάσει το φρύδι,μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τη μεγάλωσα στα γόνατά μου...
υ.γ.: εκείνη η εποχή με τις βάτες και τα κρεπαρισμενα μαλλιά δε θα μου λείψει καθόλου...ως προς τα εξωτερικά της γνωρίσματα δλδ....γιατί για τα άλλα,καλά κρασιά!
Όσο μικρή κι αν είσαι, έχεις κάθε δικαίωμα να νοσταλγείς. Νοσταλγία δεν σημαίνει απαραίτητα προσκόλληση στο παρελθόν, απλά πως ξέρεις την αξία των στιγμών. (Btw, η πιό ζόρικη νοσταλγία είναι αυτή της στιγμής που μόλις πέρασε..)
Όσο για τα 80's, εγώ από τότε ένιωθα πως δεν υπήρχε τίποτα καινούριο, αλλά διαψεύστηκα όπως φαίνεται. Τουλάχιστον, ήταν σαφώς πιό πολύχρωμα: ώρες ώρες, μου φαίνεται πως "οι νούλες" έχουν μόνο ..shades of gray. Υπάρχει πάντα ελπίδα, όμως.
"Δώστε μου πίσω τον 20ο αιώνα!!"
5.1.05Δεν το πιστεύω ότι έχω φτάσει στην ηλικία να νοσταλγώ! Μα δεν έχω φτάσει σου λέω! Σίγουρα, αμα θες σου δείχνω και το πιστοποιητικό γέννησης! Να φανταστείς, τη Γκόλντι Χόουν μόνο γριά τη θυμάμαι!!
Νοσταλγώ γιατί δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο...
Y.Γ. 1:Η Κορομηλά και ο Μαστοράκης πιστεύω πως ήταν η αρχή του τέλους για την Ελληνική τηλεόραση.
Υ.Γ. 2:Γεννήθηκα ένα χρόνο μετά τη "Γυναικάρα με τα κόκκινα".
3 Σχόλια:
"Γερνάς και σκοτεινιάζει..."
Και που να μεγαλώσεις κιόλας στ' αλήθεια...
Καλό κουράγιο...
Λοιπόν,
εγώ αν και δεν ενθυμούμαι τη χρονιά της γυναικάρας (το γαρ γήρας ουκ έρχεται μόνον...) μπορώ να διαβεβαιώσω πως δεν έχει φτάσει η ώρα σου για νοσταλγίες...Ο κ. Taf να κατεβάσει το φρύδι,μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τη μεγάλωσα στα γόνατά μου...
υ.γ.: εκείνη η εποχή με τις βάτες και τα κρεπαρισμενα μαλλιά δε θα μου λείψει καθόλου...ως προς τα εξωτερικά της γνωρίσματα δλδ....γιατί για τα άλλα,καλά κρασιά!
Όσο μικρή κι αν είσαι, έχεις κάθε δικαίωμα να νοσταλγείς. Νοσταλγία δεν σημαίνει απαραίτητα προσκόλληση στο παρελθόν, απλά πως ξέρεις την αξία των στιγμών. (Btw, η πιό ζόρικη νοσταλγία είναι αυτή της στιγμής που μόλις πέρασε..)
Όσο για τα 80's, εγώ από τότε ένιωθα πως δεν υπήρχε τίποτα καινούριο, αλλά διαψεύστηκα όπως φαίνεται. Τουλάχιστον, ήταν σαφώς πιό πολύχρωμα: ώρες ώρες, μου φαίνεται πως "οι νούλες" έχουν μόνο ..shades of gray. Υπάρχει πάντα ελπίδα, όμως.
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα