"do you think i can stay to become nothing to you? Do you think i am an automaton? - a machine without feelings? and can bear to have my morsel of bread snatched from my lips, and my drop of living water dashed from my cup? Do you think that because i am poor, obscure, plain and little, i am soulless and heartless? You think wrong! - i have as much soul as you- and full as much heart! And if God have gifted me with some beauty and some wealth, i should have made it as hard for you to leave me, as it is now for me to leave you.I am not talking to you now through the medium of custom, conventionalities, nor even of mortal flesh: it is my spirit that addresses your spirit..." ("Jane Eyre", C.Bronte) Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα γράμμα σε σένα... γιατί το έκανα αυτό; ποιό το νόημα να γράψω κάτι που κανείς δεν θα διαβάσει; μάλλον κανένα... δεν ξέρω κάτι παραπάνω... Ξέρεις ήταν μια από αυτές τις νύχτες, που τα χέρια και η καρδιά είναι κρύα, που όσα ρούχα και να βάλεις δεν φτάνουν να μπαλώσεις την απώλεια... δεν ήμουν μόνη... Εξω ο παπαγάλος με κορόιδευε από το κλουβί του λες και ήταν έξω από τα κάγκελα... ο βλάκας...τόσα ξέρει και αυτός. Μέχρι που αρρώστησα, αναμενόμενο θα μου πείς... γιατι αφήνω κάθε βράδυ ανοιχτό το παράθυρο... Πάντα φοβόμουν μαζί σου, έλεγα:" όταν τον φίλησα έγινε πρίγκιπας και τώρα φοβάμαι μην γίνω εγώ κάποια στιγμή κολοκύθα",γελούσες...Φεύγω πλέον από δω. Δεν αντέχω άλλο. Έκλεισα το παράθυρο και θα τελειώσω αυτό το γράμμα που ξεκίνησα τότε. Δεν είναι τόσο εύκολο, οι αναμνήσεις μου έχουν κιτρινίσει όσο αυτό το χαρτί... Και έξω ο παπαγάλος συνεχίζει να φωνάζει το όνομα ενός νεκρού...
"Αρχείον"
6.12.04Είχα ξεκινήσει να γράφω ένα γράμμα σε σένα... γιατί το έκανα αυτό; ποιό το νόημα να γράψω κάτι που κανείς δεν θα διαβάσει; μάλλον κανένα... δεν ξέρω κάτι παραπάνω...
Ξέρεις ήταν μια από αυτές τις νύχτες, που τα χέρια και η καρδιά είναι κρύα, που όσα ρούχα και να βάλεις δεν φτάνουν να μπαλώσεις την απώλεια... δεν ήμουν μόνη... Εξω ο παπαγάλος με κορόιδευε από το κλουβί του λες και ήταν έξω από τα κάγκελα... ο βλάκας...τόσα ξέρει και αυτός. Μέχρι που αρρώστησα, αναμενόμενο θα μου πείς... γιατι αφήνω κάθε βράδυ ανοιχτό το παράθυρο...
Πάντα φοβόμουν μαζί σου, έλεγα:" όταν τον φίλησα έγινε πρίγκιπας και τώρα φοβάμαι μην γίνω εγώ κάποια στιγμή κολοκύθα", γελούσες... Φεύγω πλέον από δω. Δεν αντέχω άλλο. Έκλεισα το παράθυρο και θα τελειώσω αυτό το γράμμα που ξεκίνησα τότε. Δεν είναι τόσο εύκολο, οι αναμνήσεις μου έχουν κιτρινίσει όσο αυτό το χαρτί... Και έξω ο παπαγάλος συνεχίζει να φωνάζει το όνομα ενός νεκρού...
0 Σχόλια:
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα