Την είδα σήμερα το πρωί, στην Πειραιώς λίγο πριν την Ομόνοια. Είχε ίσια κοντά μαύρα μαλλιά και κάπνιζε. Βιαστική, πέρασε γρήγορα το δρόμο με κόκκινο, φύσηξε με δύναμη τον καπνό και πέταξε την γόπα της στο τσίγκινο κύπελλο μιας ζητιάνας αδιάφορα. Με άσπρο πουκάμισο και μπορντώ γραβάτα, έμοιαζε με "Ναταλία". Δεν σκόπευα να την ακολουθήσω, απλά μπήκε και αυτή στο μετρό. Περπάτησα στο πλάι της, ώσπου φτάσαμε στις κυλιόμενες. Άρχισα να κατεβαίνω. Ρίχνοντας μια πλάγια ματιά κατάλαβα ότι ήταν δίπλα μου, διατηρώντας ίδια ταχύτητα με μένα, παρόλο που προτίμησε τις κανονικές σκάλες, μέχρι που φτάσαμε στην αποβάθρα. Ακούμπησα στον τοίχο και άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους απέναντι (έπαιζα το "βρες το χειρότερο πουκάμισο").
"Αυτός με το κίτρινο... με τη μωβ γραβάτα"
Την κοίταξα. Η φωνή της ήταν γλυκιά, λίγο ένρινη.
"Το ξέρω ότι μας έχεις καταλάβει... και αυτός δικός μας είναι. Μπορείς να συνεχίσεις να με λες Ναταλία αν σ'αρέσει, αν και δεν είναι αρκετά εκκεντρικό για τα γούστα μου."
Ομολογώ, ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να μου μιλήσει, πόσο μάλλον να "αποκαλυφθεί", αμφιβάλλοντας για το κατά πόσο κοσμοϊστορική ήταν αυτή η "αποκάλυψη". Πως απαντάνε σ'αυτό; Δεν ξέρω αν ένα χλιαρό "χα- χάρηκα" θα ήταν αρκετά εκκεντρικό για τα γούστα της, αλλά σώθηκα από το μετρό.
Μπήκαμε μέσα και κάθισε απέναντι μου.
"Τι κάνεις εδώ; Έχουμε συνάντηση το βράδυ, το ξέρεις;"
"Εεεε... Από τη σχολή έρχομαι" ....και στην κορφή κανέλλα.
Με κοίταξε παράξενα και δεν μου μίλησε για τις επόμενες στάσεις. Κατεβήκαμε μαζί στον τερματικό σταθμό και μου ανακοίνωσε πως καλύτερα θα ήταν να έρθει σπίτι μου, να πάμε μαζί στην συνάντηση και ήλπιζε ότι δεν θα έχω πρόβλημα. Τότε ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα: "Ποιός ακολουθεί ποιόν;". Φυσικά και δεν έιχα...
Άνοιξα την πόρτα και την άφησα να περάσει πρώτη. Αυτό που θαυμάζω στις Ναταλίες, είναι ο αέρας τους. Μπαίνουν, και ξαφνικά ο χωρος τους ανήκει- είναι το είδος τους τέτοιο, εμπιστεύονται εύκολα. Η συγκεκριμένη κάθισε στον καναπέ, ενώ εγώ σαν καλή οικοδέσποινα πήγα να φτιάξω καφέ.
"Γιατί, αχ γιατί έφυγες από το μονοπάτι και ήρθες στο Δάσος, Κοκκινοσκουφίτσα;" σκέφτηκα καθώς έπινε. Είναι δυνατόν να πιστεύουν όλες ότι είμαι μία απο αυτές;... Πολύ έυκολα θύματα για το δικό μου έιδος.
Όλες οι "Ναταλίες" που έρχονται σπίτι μου έχουν να το λένε- που λέει ο λόγος....
Φτιάχνω καφέ- Θάνατο....
"Big Fish"
20.12.04Δεν σκόπευα να την ακολουθήσω, απλά μπήκε και αυτή στο μετρό. Περπάτησα στο πλάι της, ώσπου φτάσαμε στις κυλιόμενες. Άρχισα να κατεβαίνω. Ρίχνοντας μια πλάγια ματιά κατάλαβα ότι ήταν δίπλα μου, διατηρώντας ίδια ταχύτητα με μένα, παρόλο που προτίμησε τις κανονικές σκάλες, μέχρι που φτάσαμε στην αποβάθρα. Ακούμπησα στον τοίχο και άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους απέναντι (έπαιζα το "βρες το χειρότερο πουκάμισο").
"Αυτός με το κίτρινο... με τη μωβ γραβάτα"
Την κοίταξα. Η φωνή της ήταν γλυκιά, λίγο ένρινη.
"Το ξέρω ότι μας έχεις καταλάβει... και αυτός δικός μας είναι. Μπορείς να συνεχίσεις να με λες Ναταλία αν σ'αρέσει, αν και δεν είναι αρκετά εκκεντρικό για τα γούστα μου."
Ομολογώ, ξαφνιάστηκα. Δεν περίμενα να μου μιλήσει, πόσο μάλλον να "αποκαλυφθεί", αμφιβάλλοντας για το κατά πόσο κοσμοϊστορική ήταν αυτή η "αποκάλυψη". Πως απαντάνε σ'αυτό; Δεν ξέρω αν ένα χλιαρό "χα- χάρηκα" θα ήταν αρκετά εκκεντρικό για τα γούστα της, αλλά σώθηκα από το μετρό.
Μπήκαμε μέσα και κάθισε απέναντι μου.
"Τι κάνεις εδώ; Έχουμε συνάντηση το βράδυ, το ξέρεις;"
"Εεεε... Από τη σχολή έρχομαι" ....και στην κορφή κανέλλα.
Με κοίταξε παράξενα και δεν μου μίλησε για τις επόμενες στάσεις. Κατεβήκαμε μαζί στον τερματικό σταθμό και μου ανακοίνωσε πως καλύτερα θα ήταν να έρθει σπίτι μου, να πάμε μαζί στην συνάντηση και ήλπιζε ότι δεν θα έχω πρόβλημα. Τότε ήταν η στιγμή που αναρωτήθηκα: "Ποιός ακολουθεί ποιόν;". Φυσικά και δεν έιχα...
Άνοιξα την πόρτα και την άφησα να περάσει πρώτη. Αυτό που θαυμάζω στις Ναταλίες, είναι ο αέρας τους. Μπαίνουν, και ξαφνικά ο χωρος τους ανήκει- είναι το είδος τους τέτοιο, εμπιστεύονται εύκολα. Η συγκεκριμένη κάθισε στον καναπέ, ενώ εγώ σαν καλή οικοδέσποινα πήγα να φτιάξω καφέ.
"Γιατί, αχ γιατί έφυγες από το μονοπάτι και ήρθες στο Δάσος, Κοκκινοσκουφίτσα;" σκέφτηκα καθώς έπινε. Είναι δυνατόν να πιστεύουν όλες ότι είμαι μία απο αυτές;... Πολύ έυκολα θύματα για το δικό μου έιδος.
Όλες οι "Ναταλίες" που έρχονται σπίτι μου έχουν να το λένε- που λέει ο λόγος....
Φτιάχνω καφέ- Θάνατο....
1 Σχόλια:
nice post... tora se anakalypsa!!
me agonistikous xairetismous
Πείτε κι εσείς κάτι!
<< Επιστροφή στην αρχική σελίδα